نامت می بارد

باران که می بارد برای من
آوازی از نام تو می خواند
نامت بلند و خانه ات آباد
قدری به یاد اشک هایم باش

مدیون شما

من معتقدم بهار مدیون شماست

عشق و قلم و نگار مدیون شماست

ما را چه به شیعگی؟! پس از این همه سال

این جمعه هم انتظار مدیون شماست

اکسیژن شهر ما

تقدیم به جانبازان شیمیایی

 

خس‌خس، صدای گلویت اکسیژن شهر ما شد

راهی برای هبوطِ دل در دل کربلا شد

"والله إن... تمامم بگیرید! تنها نماند امامم"

فریاد هل من مبارز با نای تو آشنا شد

آسان فدا می شود شعر در پیش پای صبوریت

صبری که حتی خیالش در ذهن ما ماجرا شد

آرامش بعد طوفان در چشمهای تو پیداست

طوفان تمام وجودش در جان چشمت رها شد

در خاطراتت شنیدم شبهای سنگر دعا بود

درد نفس های تنگت تفسیر سوز دعا شد

هرچند تنهاییت را شرمندگی مان دلیل است

بر زخم بی غیرتیمان لبخند سردت دوا شد

 

نی نی ام!

تازه یک سال و نیمش شده و تک و توک کلمه می گوید

اما

هر بار و در هر شرایطی که از جا بلند شود می گوید:

"علی"

خداوندا شیعه ی مولا علی نگهدارش...

انتگرال

انتگرال می گیرم؛ از من تا تو!

فاصله میل می کند به سمت بی نهایت

کاش قلبم "حدّ" خودش را می دانست.....

پیش مرگ

من از روضه ی چادر خاکی آموختم

حتی

پیش‌مرگِ  "سکوت مولا" باید بود ....

ترجمه

"هیهات من الذله" را که ترجمه کنی ،

درست می شود :

 

" مــــــــرگ بر آمریکـــــــــــــــــــــــا"

پای هویزه است که ناگاه... می شود

16 دی سالروز شهادت شهید علم الهدی و دانشجویان شهید هویزه

اینجا زبان موعظه کوتاه می شود
آدم به عمق حادثه آگاه می شود
وقتی کتاب عاشقی ات وا نمی شود
پای هویزه است که ناگاه... می شود
یک عالمه مزار شهید شبیه هم
جانم به موج خاطره همراه می شود
آرامشی عجیب بر این دشت حاکم است
آرامشی که راوی یک آه می شود
من می روم ستاره شدن کار ساده ای ست
وقتی که عشق شهپر این راه می شود
اینجا به جای همهمه ی درس و مدرسه
عشق و جنون و خاطره دلخواه می شود
روزی که علم دست دلش را به عشق داد
حتی تفنگ قافیه ای ماه می شود
باید گذشت از سر و از جان که در رهش
یوسف عزیز معرکه ی چاه می شود
باید به دشت های هویزه نفس کشید
اینجا تمام روح، خداخواه می شود

باران ، اشک ، تو

می بارد

می خندی

و نمی دانی

روی صورتم چقدر .... شور است

سفر روباه

جک استراو به ایران می آید

در ساکش چند تا "مستر همفر" جا می شود آیا؟!