باز خود را در خیالی شاد کودک می کنم
خسته از آدم شدن خود را عروسک می کنم
من یقین دارم به برق چشم تو حتی اگر
گاه بر احساس چشمان خودم شک می کنم
از نگاه تو غزل می سازم و هر صبح و شب
می نویسم روی امواج و پیامک می کنم!
گفتگوهای من و غوغای تو بی فایده ست
بر تک چشمان تو با گریه پاتک می کنم
جنگ تا بالابگیرد بین ذهن و خاطرات
پاره ی قلب غزل را مثل موشک می کنم
لحظه های بودنم را گرچه مدیون تو ام
عکس زیبای تو را مهمان فندک می کنم
من نمی خواهم ولی انگار تقدیرم غم است
طرحی از لبخند تو روی دلم حک می کنم
نگاهم کن که آرامش
فقط تو برق چشماته
غروب خستگی هامون
توی سرخیّ لب‌هاته
شبیه آب می خندی
شبیه نم نم بارون
دلم می گیره یک لحظه
نباری روی دنیامون
چراغی روشنه اینجا
تو شب هایی که تبداره
به تو بسته نفس هاشو
دل یک زن که بیداره
ببین موهای شعرم رو
چه مستونه پریشونه
چه سنجاق سری داره
گل اسم تو روشونه
چشاتو باز کن رویا
همینجایی که من هستم
می دونم واقعی نیستی
به وهمت باز دل بستم
از مردن عاشقانه ها می ترسم
از بهت غریب خانه ها می ترسم
آنقدر به بودن غمت خو کردم
از طرز سکون شانه ها می ترسم
دلم گرم شور و غزل بافی است
پر از خرده اشکم؛ غمت صافی است
تمام جهان گرچه با من بد اند
تو را دوست دارم همین کافی است
چه باشی نباشی دلم صبحشو / همش تو خیالت نفس می کشه
شبا میندازه جاشو پیش دلت / پتو رو خیال لبت می کشه
صبح است و هوای لاله چینی دارم
احساس دو بیتی غمینی دارم
انگار فشار دل من افتاده
با چشم دلم فقط "تو بینی" دارم!
هر چند به تخم مرغ ها آرد زدم
از شیر و شکر، به قدر میلیارد زدم
شیرینی کیک مال آن بود که من
با نام لبت به پخته ام کارد زدم!
