ای مردم سرزمینم، شاعرترین های عالم
تشخیص و تشبیه و ایجاز در بیت هاتان فراهم
یادش گرامی که مردی آغاز این ماجرا شد
بیدارمان کرد و در راه همراهمان کرد با هم
ما سینه زن های بزم دست علمدار عشقیم
بر هر یزیدی بتازیم، ما را وفا داده این غم
حتی زمستان که باشد یک "یاحسین" و ... بهار است
ما را مترسان از آتش، سرد است بر ما همان دم
اینجا که خاک زمینش بارانی و لاله خیز است
دست خدا هم گرفته دست دعا های آدم
آری نه شرقی نه غربی اینجا صراط مبین است
تحت لوای ولایت تا فجر خورشید خاتم.
جان فدای رهبریم حامی ولایتیم
در رکاب منتظَر عاشق شهادتیم
نخل های شهرمان دیدبان عزممان
در مصاف با تبر راوی صلابتیم
ما مدافع حرم جان نثار زینبیم
با امید فتح قدس راهی زیارتیم
دشمن از غرورمان نقش خاک ذلت است
مثل هر شهیدمان اسوه ی رشادتیم
بر فرات عاشقی دست و چشم و جان دهیم
ما دخیل حضرت صاحب الکفالتیم *
شیرمرد حادثه ، کوه صبر و اقتدار
چشممان به دست ماه، در پی اشارتیم
چشم فتنه کور کور دست هر بلا به دور
تا سپیده ی ظهور با امام امتیم
..... ان شاءالله
* یادش صدهزاربار بخیر! از راهنمای عراقیمان در حرم حضرت ابالفضل پرسیدم : چرا اسم نشریه و رادیو و هر چیز در حرم را گذاشته اید "کفیل"؟
گفت: حضرت عباس (ع) کفیل حرم اباعبدالله بود ..... یا کفیل
می گفت: "نه دی" که همه بودند! شما چرا به نام حمایت از ولی فقیه تمامش می کنید؟
گفتم : تو هم بودی؟
گفت: نه!! ...
ما خوب فهمیدیم دل یاری کننده ست
تیغ زبان وقتی که می تازد برنده ست
راه طمع بر فتنه جویان بست، آری
خشمی که بغض آلود هم باشد کشنده ست
حالا من هم برای خودم یک شهیده ام!
وقتی که فحش های هر روزه ی کاربران نت را نوش جان کردم
وقتی تهمت های ناروایشان را سیبل شدم
وقتی واژه های عاشقانه ی شعرم را
پای اصطلاحات ناموزون سیاسی ذبح کردم
وقتی احساس نازک زنانه ام را
خشن تر از هر فریاد مردانه
راهی جبهه ی مجازی دفاع از ولایت کردم
وقتی 8 ماه تمام
تند تند روی ماشه ی صفحه کلیدم می فشردم ،
کتاب می خواندم ،
بحث می کردم ،
خون دل می خوردم
و
اشک می ریختم
دچاری هموطنانم را در موج های فتنه
وقتی بزرگترین خرج ماهانه ام می شد پول ایترنتی که
شب تا صبح و روز تا شب
شده بود ، جبهه ام
و بی هیچ نام و نشانی
لبیک می گفتم "أین عمار" رهبر را
لمس می کرد ؛ تمام وجودم، اضطراب شب های عملیّات را
و حس می کردم شهادت را
*
حالا
کوری چشم فتنه گران
بوسیدن عکس آقا را
یاد فرزندم می دهم
تا
سالهای سال
"آسیبی به این مملکت نرسد"....
باید به دلهای زمینی آسمان داد
راه فلاح و رستگاری را نشان داد
اینجا تمام کوچه ها رنگ شهید است
هر کوچه پای اعتقاد خود جوان داد
یاران حق، پیوسته دشمن در کمین است
حتی نباید بر خیال او امان داد
روزی که در شهرم غبار فتنه پیچید
تنها چراغ رهبری شب را تکان داد
درس بصیرت ، درس صبر و یکدلی را
در گیر و دار فتنه ها هم یادمان داد
از راه و رسم این جهان میشد که فهمید
باید برای خوب ماندن امتحان داد
آن روز، آن روز خدایی، آن نه دی
امت دوباره دست با صاحب زمان داد
آراسته نیا
با چه رو نامه می نوشتید و
بی سلامی پیام می گفتید
با چه رو در دیار اسلامی
از تجاوز به عام می گفتید؟
باز دلم غرق جنون می شود / از در میخانه برون می شود
تا به لبم ذکر علی جا گرفت/ لاف ولایت زد و معنا گرفت
