سوزستان

من یک خوزستانی ام. فرزندم از درد به خود می پیچد . تهوع امانش را بریده . دکتر ها می گویند عفونت ویروسی ست، از همان که خیلی از اهوازی ها را امروز به بیمارستان کشانده!

من نفرین می کنم تمام کسانی را که وظیفه شان مبارزه با ریزگردها بود و کوتاهی کردند.

من یک مادرم . از نفرین مادر باید ترسید...

از اینجا به بعد روی صحبت من با خودمان است... خود ما خوزستانی ها! مایی که تجربه کرده ایم بنی صدر را ... مایی که خرمشهرمان را خیانت از ما گرفت ... مایی که خرمشهرمان را خدا آزاد کرد...

این همه سازمان مردم نهاد و جمعیت حامی محیط زیست در استان به چه کار می آید؟ آیا تنها تجمع کردن و پلاکارد دست گرفتن و سوژه برای بی بی سی دست و پا کردن کافی ست؟ آیا نباید خود دست بکار شده و قدم به قدم دورتادور شهرمان را درخت کاری کنیم؟ آیا نمی شود ریال به ریال روی هم گذاشته و پول پلاکاردها و بنرهایمان را مالچ بخریم و قطره به قطره دور شهرمان بپاشیم؟

بسیج جامعه پزشکی کجاست؟ چرا ایستگاه های رایگان معاینه و مداوای بیماران تنفسی را در سطح شهر نمی بینیم؟

این همه دانشگاه و این همه دانشجو و استاد و آزمایشگاه و واحد علمی به چه کار می آید وقتی اصلی ترین مشکل مادر و خواهر و برادر خودمان را حل نکنیم؟

شاید "تدبیر" تهران نشینان هیچ "ابتکار"ی را به دنبال نداشته باشد! اصلا شاید زبانم لال عده ای بخواهند ما را زنده زنده دفن کنند! ما باید بنشینیم و تنها فریاد بزنیم؟ خدا نمی گوید مگر خودت دست و پا نداشتی؟ مگر خودت عقل و دانش نداشتی؟!

این نظام مال ماست ... این انقلاب مال ماست ... ریز گرد که هیچ! طوفان هم نمی تواند ما را ذره ای از مسیر انقلابمان فاصله دهد ... ما اهل همان خوزستانی هستیم که دینش را به اسلام ادا کرد ... پس به خود آییم و باور کنیم که :

مـــــا مـــــــی‌تـــــــــوانیـــــــــم