نوحه هایی که نباید بخوانیم!
کم کم صدای کاروان محرم به گوش می رسد و حال و هوای عشق حسین در شهر بالا می گیرد.کوچه ها به ایستگاه روزهای روضه و شب های دسته می رسند و تکیه در تکیه اشک می شوند.
دل می سپاریم به طنین نوحه های حاج صادق و لطفی خلف و حج رضا و…
به انتظار می مانیم روضه های آل مبارک را و تحریرهای وحید تاج را زیر لب زمزمه می کنیم.
آسمان اینجا از همین حالا عاشورایی ست.
این میان و در گیرودار برگزاری مراسم و آیین های محرم ، کمی که نه! خیلی دقت لازم است برای حفظ حرمت و شأن والای امام حسین (ع) و خاندان و یاران عظیم الشأنشان.
روزهای درحال گذر، روزهای پرکاری شاعران اهل بیت و نوحه سرایان دیار ماست. تعداد بالای دستجات عزاداری و مداحان شهر در کنار خوبی ها و فرصت های بیشمارش گاه متاسفانه با بی توجهی دست اندرکاران تبدیل به تهدیدی برای جامعه می شود.
حس زیبادوستی و تنوع طلبی بیش از حد، گاه مداحان را به استفاده از ریتم ها و سبک هایی در نوحه سراییشان می کشاند که به هیچ وجه با وجود و هدف قیام عاشورای امام حسین (ع) سنخیتی ندارند. قیامی که به فرموده ی خود اباعبدالله(ع) ” برای ایجاد اصلاح در امت جدشان” بود و لاجرم امر به معروف و نهی از منکر و برپایی تک تک احکام اسلامی از مهمترین اهداف آن به شمار می رود.
بسیار شگفت زده و ناراحت و حتی عصبانی می شوم وقتی گاه به عنوان شاعر، فایل یک ترانه ی عاشقانه ی آن ور آبی! را از مداحی دریافت می کنم و می خواهند که به همان آهنگ نوحه ای برای مجلس عزای سیدالشهدا(ع) بسرایم.
آخر مگر می شود به بهانه ی شور حسینی ، خود را در گنداب گناه انداخت و انتظار بهشت داشت؟
حتی اگر ترانه ی مورد نظر ریتم آرام و محزونی هم داشته باشد، این که با شنیدن طنین صدای مداح ، آن هم در اوج سینه زنی برای اباعبدالله کلمات شعر اصلی ترانه در ذهن سینه زن تداعی گردد خیانت بزرگی ست که بی شک گناهش به گردن شاعر و مداح و مسئول برپایی آن هیئت می باشد.
راه رسیدن به حق هیچ گاه از باطل عبور نمی کند.
تمام این مجالس و سینه زنی ها و ذکر مصیبت ها تنها برای بیداری دل ما و مسلمان شدن بیشتر از پیش ماست . هر نوحه ای که می شنویم باید قدمی باشد در راه رسیدن به صبح ظهور مولا و در این راه پر واضح است که بی راهه و سنگلاخ و … فراوان است و این مومن است که باید کیّز باشد.
آسیب دیگر استفاده از شعرهای سطحی در نوحه هاست. شعرهایی که نه به درد دنیای مخاطب می خورند و نه آخرتش. ظلم بزرگی ست که ساعت ها دل و جان و گوش صدها مخاطب در اختیار شاعر و نوحه خوان باشد و آن ها تنها به دنبال زیبایی سی دی مراسمشان و گریه گرفتن از مردم باشند و به این نیاندیشند که ذره ای به دانسته های دینی و معنوی آنان بیافزایند. اشک بر اباعبدالله به خودی خود دارای ارزش والایی است اما این هرگز نباید به معنای این باشد که اندیشه را از نوحه کنار بزنیم . چرا که راه امام حسین(ع) تا همیشه تاریخ و هر روز بیشتر از دیروز نیازمند تفکر و تعقل و اسلام ناب محمدی ست. این نوحه ها نعمت زایدالوصفی هستند که باید با دقت و اندیشه در بکارگیری مفاهیم بدور از خرافات و دربرگیرنده عقاید ناب شیعه راه هر تحریف و بدعتی را ببندیم. بدعت هایی همچون امام حسین منهای شهدا و ولایت و انقلاب و دشمن ستیزی که این روزها شبکه های معاند بدجور بر طبل تبلیغش می کوبند.غافل از اینکه قیام امام حسین خود یک انقلاب بزرگ بود و تنها با ایستادگی در برابر ظالمان جهان است که می توان حسینی بود.
خود ما مردم هم باید به خودمان زحمت دهیم و مراقب نوحه خوان های شهرمان باشیم. لازم نیست با هر نوحه ای سینه بزنیم! اگر وقتی مداح نوحه ی سخیفی را می خواند دست از سینه زدن کشیده و حتی مجلس را ترک کنیم ، به او فهامانده ایم که نباید هر شعری را به نام نوحه به خورد جانمان بدهد.
إن شاءالله امسال محرمی حسینی تر داشته باشیم
وبلاگ شما با افتخار به فهرست همسنگران ام اضافه شد.