شله زردی به حجم تاریخ
هم میزنم... آرام آرام ... دانه های برنج طواف می کنند و من ذکر می گویم
شب شهادت بانو خدیجه (س) است و نیت می کنم ثواب افطاری ام را شریک شوم با ایشان ...
یک آن دستم را دست ایشان می بینم و قابلمه ی شله زردم را دیگ ایشان...
راستی چه صفایی داشته افطاری هایی که میزبانش بانو خدیجه(س) بوده است و میهمانش حضرت پیغامبر(ص) در آن سال های قحطی مرد...
بانو دعایمان کن که در گیرودار فتنه های این عصر رنگ در رنگ هنوز هم دخیل سادگی سفره تان هستیم.