سوزستان

سال های سال است که در کشور ما برای برنامه ها و کارهای فرهنگی بودجه هایی - هرچند کم - تخصیص داده می شود. اما نگاهی به وضعیت جامعه نشان از کم اثر بودن این اقدامات دارد ، به گونه ای که مسئله ی فرهنگ به اصلی ترین دغدغه و نگرانی مقام معظم رهبری تبدیل شده است. چرا؟
هر سال به مناسبت روزهای مختلفی که در تقویم نام گزاری شده اند مراسم و برنامه های گوناگونی برگزار می شود و در هرکدام از چندین کتاب و تندیس و ساختمان و برنامه ی مختلف رونمایی می شود . اما به چه قیمتی؟
افتتاح پروژه های ناتمام! رونمایی از کتاب های پر از اشکال تایپی! و ... تنها برای بالابردن بیلان کار ؟!!
با کدامین توجیه پول بیت المال را برای چاپ کتاب هایی با دریایی از غلط ها و اشکالات مفهومی و املایی و تاریخی هدر می دهند؟
قضیه وقتی غم انگیزتر می شود که این بی توجهی درمورد کتاب های خاطره ای که این روزها نگارششان شدیدا  هم مورد اقبال نویسندگان و البته خیلی خودنویسنده پندارها! قرار گرفته،  باشد.
مگر نه این است که کتاب ها به عنوان اسناد تاریخی مورد استفاده قرار می گیرند ؟ آیا انتشار چنین کتابی ظلم به تاریخ انقلاب نیست؟
آیا نباید کمترین تحقیقی درمورد صحت خاطرات صورت گیرد؟ وقتی راوی و نویسنده ی خاطره در کوچکترین اشتباه خود " نام شخصی را به جای "مهدی" ، "محمدی"!!! می نویسد اصلا مهم نیست؟
آیا تنها به حکم پیشکسوتی باید همیشه به شخصی اعتماد کرد و تند تند به کتابهایش مجوز انتشار داد و حتی بالاتر از آن با بودجه ی دولتی کتاب های پر از اشکالش را چاپ کرد ؟
آیا اصلا مهم نیست که در یک مجموعه ی شعر گردآوری شده توسط فردی حتی نام شاعران درست نوشته نشود؟  اصلا مهم نیست که شعر کسی را به نام شخص دیگر چاپ کنند ؟ چه کسی حامی حق شاعر جوان بی نوا خواهد بود؟ اصلا به کدام نهاد باید شکایت ببرد؟
آیا تنها فرصت کم و رساندن کتاب آن هم در تیراژ بالا به مراسم رونمایی در روزی خاص دلیل خوبی برای این همه اشکالات است؟

مگر نمی شود برای پر کردن فرم فعالیت هایتان تنها یک نسخه از کتاب را چاپ و به مردم و دوربین ها نشان دهید و بعد سر فرصت کتاب را لااقل برای یک بار! خودتان بخوانید و بعد از اشکالگیری به تیراژ انبوه برسانید؟
تو را به حضرت عباس کمی دست از سر فرهنگ این مرزو بوم بردارید که باید گفت:
ما را به خیر تو امید نیست ، شر مرسان!