سوزستان

یادش بخیر سال 78 بود و در دوره پیش دانشگاهی درس می خواندم. آقای دارابی دبیر حسابان و ریاضی مان از من خواست شعری در وصفش! بگویم و این شد آن شعر:
رنگ سرخ¹ قلب ما، رنگی اسمانی است
رنگ خوب زندگی ، رنگی از جوانی است
ای معلم عزیز، ای وجودت از صفا
واژه واژه حرف تو ، رمز شادمانی است
لحظه های درس تو - با تمام سختی اش
با تمام ترسمان - خوب و جاودانی است
گفته های ما همه صاف و ساده است و لیک
گاه پاسخ شما خشم ناگهانی است
خنده هایتان پلی ست از زمین به آسمان
اخم هایتان ولی تیغی آنچنانی است
از غریو قهرتان ، قلب های ما شکست
خنده هایتان ولی باغ مهربانی است
ای فدایت این حقیر ، حرف من به دل مگیر
این همه ترانه ها بهر شادمانی است

78/12/22
_{1 : آقای دارابی استقلالی بودن و من پرسپولیسی و این کلمه به عمد در شعر به کار برده شده و با رنگ آسمان همترازش کردم}
چند روز قبل از عید خیلی اتفاقی متوجه شدم که آقای دارابی هنوز تدریس می کنند و همین شد بهانه ای برای عرض ادبی تلفنی و تجدید خاطرات . جالب بود که ایشون هنوز شعر من رو یادشون بود و خواستند که دوباره شعر رو براشون بفرستم. خدا حفظشون کنه